Mete, 13 mayıs 2011 günü doğdu. O gün bir milat oldu benim için. Artık iki kişi olarak yaşamaya başladım. Mete, benim ayrılmaz bir parçam oldu. İş için yada yapmam gereken bir şey varsa arada sadece saatlerce ölçülecek zaman diliminde birbirimizden ayrı kaldık.
Ramazan bayramı çarşamba bittiği ve perşembe, cuma günleri tatil olmadığı için ilk defa Mete yanımda olmadan evde tek başıma kaldım.
Bayram için ailecek anneanne ve dedemizin yanına yazlığa gittik. Perşembe sabahı Mete ve eşimi yazlıkta bırakarak İstanbul'a geri döndüm ve işe geldim. Gece eve gitmeden önce tek başıma biraz alışveriş merkezinde dolandım. Evde bekleyen olmadığı için yıllar sonra ilk defa acele etmeden alışveriş merkezini turladım. Eve geri döndüğümde ise büyük bir boşluk ve sessizlik beni bekliyordu.
Aslında yıllar sonra ilk defa evde tek başıma kalacağımı düşündüğümde güzel bir film açarım, ayaklarımı uzatırım ve abur cubur yer içerim diye hayal kurmuştum. Fakat evde ki boşluk, sessizlik bana hiç yaramadı. Canım hiç bir şey yapmak istemedi. O yüzden günün verdiği yorgunlukla yine yıllardır yapmadığım bir şeyi yaptım; deliksiz bir şekilde sabaha kadar uyudum.
Cuma akşamı iş çıkışı hızla yazlığa oğlumun yanına geri döndüm. Beni çok güzel bir sürpriz bekliyordu. Oğluma "Beni özledin mi?" diye sorduğumda Mete biraz heceleyerek "Özledim" diye cevap verdi. Mete'nin konuşması son zamanlarda özellikle kreşe başladıktan sonra önemli ve hızlı bir şekilde ilerlemişti. Fakat hala kelime haznesi azdı. Bu ayrılık oğlumun dilinin açılmasında biraz etkili oldu sanırım. Ama yinede tek duam "Allahım bizi birbirimizden ayırmasın.".
.jpg)