Çocuğunuz varsa yada yakınlarınızda küçük çocuğu olan biri varsa hepimizin şahit olduğu bir sahne vardır. Kişi telefon ile konuşmaktadır ama karşısındaki sadece dinlemektedir. Hiç ses çıkarmaz. Sadece dinler. Kişi ise karşındakinin anlamlı yada anlamsız sesini duymak için bir dolu dil döker. Oğlum ne yapıyorsun?, Canım yemeğini yedin mi?, Beni özledin mi?, Hadi bana "Anne" de, Çizgi filmin başladı mı?, Oyuncaklarınla mı oynuyorsun? Baba yanında mı?....gibi bir dolu söz söyler ama karşısındaki sadece dinler.
İşte Mete'de bu döneminde. Sadece dinleme döneminde. Bizi telefonla konuşurken görsün illa telefonu elimizden almak istiyor. Telefonu vermezsek avazı çıktığı kadar ağlıyor. Telefondaki tanıdık biri ise "Mete'de seninle konuşmak istiyor" diyerek telefondakini Mete ile tek taraflı muhabbete zorluyoruz ve yukarıdaki anlattığım sahne yaşanıyor. Bizde durmadan "Hadi Mete cevap ver." diyoruz. Ama Mete'de çıt yok sadece dinliyor ve bir süre sonra canı sıkılıyor. O an evdeki her hangi bir şey ilgisini çekiyorsa yada bizim anlamadığımız bir şey geldiyse aklına telefonu fırlatıp atarak ortamdan uzaklaşıyor.
Bu sabah ise bir ilk yaşadık. Sabah iş yerinde telefonum çaldı. Telefonu açtım efendim dedim. Çıt yok. Eşim herhalde açtığımı anlamadı dedim tekrar efendim dedim. Yine ses yok. Sonra anladım ki Telefondaki Mete. Oğlum, Canım, Günaydın, Nasılsın?, Ne yapıyorsun?, İyi uyudun mu? gibi bir sürü soru sordum ama Mete'de çıt yok. Sonra "Annecim, hadi anne de" dedim ve beklenmedik bir şey oldu karşıdan kısık ve korkak bir ses tonuyla "An.....ne" sesi duydum. O an yaşadığım mutluluk inanılmazdı. Arkasından acaba tesadüf mü oldu dedim. Hadi tekrar anne de dedim ve aynı şekilde kısık ve korkak ses tonu ile "An......ne" dedi Mete. Süperdi... Oğlumla karşılıklı muhabbet edeceğimiz günleri sabırsızlıkla bekliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder