1996 yılında hem korkarak hemde heyecanla kapısından içeri girdiğim Yıldız Teknik Üniversitesi'ne bu sefer yanımda oğlum ile beraber ilk defa gittim. Mete, ileride hatırlamasada, ailemiz için çok özel bir mekan olan Yıldız Teknik Üniversitesi Beşiktaş Kampüsüne ilk defa geldi ve geldiği ilk gün üniversitenin kepini atma şansı yakaladı. Zaman, bize ailemizin Yıldız Teknik Üniversitesi mezunu 5. üyesinin Mete'nin olup olmayacağını gösterecek.
Töreni seyretmek için kalabalığın içine girerek biraz ön sıralara doğru ilerledik. Bebek arabasını kalabalığın içine sokamadığımız için Mete'yi sürekli kucağımızda taşımamız gerekti. Mete, fazlası ile haraketlendiği için bize ve çevremizdekilere hiç rahat vermedi. Kucağımızda dört bir tarafa dönerek etrafımızdakilerin çantasını, saçını, daha doğrusu tutabildiği her şeyi çekti; fotoğraf çekmeye çalışanların objektifleri önüne eline uzattı... Bundan dolayı eşimle birlikte sırayla Mete'yi arka taraflara, daha sakin yerlere gezmeye götürdük. Eşim ile birlikte gittiklerinde epey uzun bir süre geri gelmediler. Yaklaşık 15 dakika sonra geldiklerinde Mete'yi gezdirme sırası bana gelmişti. Mete'yi kucağıma alıp arka tarafa gittiğimde çevredeki herkes Mete'ye ismi ile seslenerek yanlarına çağırıyor ve sevmek istiyorlardı. Ben bir an şaşırıp kaldım ve "Oğlumu siz nerden tanıyorsunuz?" diye düşünmeye başladım. Tabiki biraz önce eşim ile birlikte geldiklerin Mete, kendisine laf atan herkese gülücükleriyle karşılıp verip kendini sevdirdiği için herkesle tanışmıştı. Hatta üç arkadaşın bana "Biz, Mete hayranızyız." demeleri beni çok mutlu etti ve gülümsetti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder