Yeni oyuncak ile eve geldiğimde ise büyük bir heyecanla Mete'ye oyuncağı uzatıyorum. Bu sırada Mete'nin sevinçten deliye dönüp ellerini çırpmasını, alkış yapmasını, yüzünde gülücükler açmasını bekliyorum. Fakat gerçek böyle olmuyor. Mete oyuncağa bakıyor, sadece kısa bir an merakla oyuncağı tutup evirip çeviriyor, ağzına götürerek tadına bakıyor ve sonra fırlatıyor. Ama ben ümidimi yitirmeden aldığım tüm oyuncakları tekrar tekrar Mete'nin önüne getiriyorum. Oyuncaklar her zaman halının üzerinde olduğu için de evimiz daima dağınık görünüyor. İlk başlarda bu durum beni rahatsız etse de artık alıştım. Hatta eşimle birlikte mutfakta çöp tenekesinin yanında oyuncak köpek görmeyi, banyoda bir kurbağa ile karşılaşmayı çok seviyoruz.
Biz inatla oyuncak almaya devam etsek de Mete, "Bana bu kadar oyuncak masrafı yapmanıza gerek yok." dercesine kendine çok ucuz, bizim için maliyeti sıfır olan oyuncaklar buluyor ve onlarla büyük bir zevkle oynuyor. Bu oyuncaklar ne diye merak ederseniz cevabı: Telefon kılıfı, büyük veya küçük her türlü su şişeleri, favorisi ise Coca Cola Zero şişesi, her türlü kablo, bilgisayar, mause, kulaklık, televizyon sehpasının çekmeceleri, dolabı, uydu vericisi, ayakkabılıktaki terlikler, çanta sapları v.b. olarak sıralayabilirim.
Mete ile birlikte dışarıya çıktığımızda yanımıza rengarenk, şirin oyuncaklar yerine mause, çeşitli kablolar v.b. alarak gidiyoruz. Tabi bir yere oturup bu oyuncakları ortaya çıkardığımızda etraftakilerin bakışlarını tahmin etmek pek zor değil sanırım.
Bütün bunlara rağmen uslanmaz bir anne olarak ben Mete'ye oyuncak almaya devam edeceğim. Sonuçta biliyorum ki günün birinde Mete kendi istediği oyuncak için ağlayıp, oyuncağı almamız için bize ısrar edecek. İşte o güne kadar, ben kendimi tatmin etmek için kendi istediğim oyuncakları Mete'ye almaya devam edeceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder